سیب آزادی

زیر آسودگی خاک گذر خواهم کرد

شب و تسبیح دلم پابرجاست

مرگ را می نوشم

اشک ها از قفس سرخرگم می ریزند

چشمهایم  به تماشای خدا

ابرها با نفَس ثانیه ها می گذرند

دستهایم به تسلای نسیم

موج دریاست درون صدفی می پیچد

تکه ای از شب تاریک به دامن دارم

نورها از نفسِ سایه خجالت دارد

روی لیوان تَرک خورده خواب

پاره شد کاسه ی مهمانی ماه

خلقتم نزدیک است

آدمم زاده شده

سیب آزادی من

در زمین خورده شده

" نیره "