سکوت شعر

قلم شکست و حوصله ها دربه در شدند

کبوتران من همه بی بال و پَر شدند

کسی ردیف شعر من نشد در این دنیا

اسیر امروز و فردای بی ثمر شدند

دو قطره خون چکیده به دامان شعر من

مانند اشکِ کودکانِ بی پدر شدند

افسوس نغمه ای نمانده از کبوتران عشق

از دل پَریدند و عاشق سفر شدند

کِشتی عمرم با هزاران ساحل نجات

گرفتار موج و گرداب پرخطر شدند

امشب دلم  ناله ها کرد در کلبه ی سکوت

صدا نیامد و خاموش و بی اثر شدند